رمضان مهدوی؛ جلسه سوم: حیات بخشی، کلی ترین ارزش مشترک در سرزمین دنیا و مهدویت

صوت جلسه

به‌راستی مقطع زمانی ما چه مقطعی است؟ ویژگی دوران‌های بعدی از جمله مهدویت چیست؟ ما سال‌ها است، حداقل 4 دهه که شتاب زده و «تعجیل وار»، هر موضوع و حادثه ناشناخته را با آخرالزمان نهایی تطبیق می‌کنیم و خود را در آستانه ظهور می دانیم! پس شناخت سرزمین مهدوی و مقاطع پیش از آن، یکی از ضروریات زندگی ما است. این مهم نه فقط برای ما که امروز برای غرب اوانجلیست هم به عنوان بحثی مبنایی مورد گفتگو است! این نوع از موضوعات، موضوعاتی است که در این روزها بدان توجه خواهیم نمود.

اما برای آگاهی از مختصات سرزمین ناشناخته مهدویت، وارد قرآن کریم شدیم و مختصات کلی این سرزمین را با عنوان «ثم یحییکم» در آیه 28 سوره بقره یافتیم. گفتیم که آیه 28 سوره بقره از آیاتی است که پنج مقطع زیست انسانی را به شکلی موجز و اعجازگونه مورد سخن قرار داده است. شاید هیچ کتابی را نیابید و سخن هیچ اندیشمندی را نبینید که اینچنین قدرتمند با 14 کلمه، فقط 14 کلمه، از 5 دوره زیست انسان سخن بگوید و از دوربینی فراتر از دنیا و فراتر از آسمان، ادوار تاریخ زندگی بشر را اینچنین متصل و نظام مند ترسیم نماید. این 5 دوره، گاهی با یک کلمه، گاهی با 2 کلمه و در یک مورد نیز با 3 کلمه توصیف شده و نه بیشتر! این آیه از اعجازات تبیینی نسبت به تاریخ بشر است، از گذشته‌های ناپیدا تا آینده‌های در انتظار در این آیه قرار گرفته. از دوران قبل از آدم ع تا سرزمین قیامت. و جالب اینکه خدای متعال پس از این آیه، داستان آدم ع را بیان می کند!

مولای ما امیرالمؤمنین ع فرمود: و لایمکن الفرار من حکومتک! که هیچ مفری از حکومتت نیست. نه فقط در دوره دنیا که در تمام این 5 مرحله، هیچ مفری برایمان نیست! خدایا! در هیچ یک از این ادوار 5 گانه از حیطه حکومتت مفری نیست! تو خدای همه این مراحلی! تو صاحب همه این مسیر و طریقی! اگرچه هر دوره اقتضاءات خاص خود را دارد، ابزار خود را دارد، نوع بهره خود را دارد، اما خدایا! صاحب همه این ادوار یکی است، و آن هم تویی، فلذا: کیف تکفرون بالله و کنتم…

در این بین، چنانکه ذکر شد، 2 دوره با ویژگی «حیات» نام گرفته است! نخست دوره دنیا است که با تعبیر «فاحیاکم» ذکر شده و سپس، دوره سرزمین مهدوی که با تعبیر «ثم یحییکم» مورد اشاره قرار گرفته! اما سؤال اینجا است که مگر در همه دوره‌ها چه عالم ذر، چه دنیا، چه برزخ، چه ظهور و چه قیامت، در همه این‌ها زندگی نیست؟ بله هست. پس چرا خداوند در این آیه، «حیات» را فقط به سرزمین دنیا و سرزمین مهدویت اطلاق می‌کند و نه غیر آن؟ پاسخ آنکه اگرچه زندگی در همه جا هست اما کلمه «حیات»، برای هر نوع زندگی بکار نمی‌رود! زندگی قبل از این دنیا هم وجود داشته، اما اسم آن و تعبیر قرآنی آن حیات نیست! نامش «موت» است. از دید اهل دنیا، موت تمام شدن است! اما از دید خداوند، «موت»، نبودن نیست. به شکل مطلق، عدم نیست! بلکه حضور در برزخ و عدم حضور در دنیا است.

پس یک نوع از زندگی، زندگی برزخی است چه قبل از اینکه به این دنیا پا بگذاریم و چه زمانی که از دنیا برویم! اسم این زندگی «موت» است! در این زندگی، انسان قوای دراکه مادی ندارد، اختیارات و توان عالم مادی را هم ندارد! اما از قواعد عمومی برزخ استفاده می‌کند! مباحث این موضوع بسیار است و شیرین و البته قابل دفاع که بیش از این، متعرض آن نمی‌شویم! نوع دیگر از زندگی، زندگی در این دنیا است، چه در دوران عمومی و فعلی! و چه هنگام رجعت و بازگشت به سوی دنیا در آستانه ظهور و یا پس از ظهور! این نوع از زندگی با تعبیر «حیات» مورد اشاره قرار گرفته.

شاید استفاده از تعبیر «حیات» برای این دو دوره گواهی بر این باشد که وجه قرابتی عجیب میان این دنیا با سرزمین مهدویت وجود دارد. امروز باید در همین دوره حیات دنیا احیاء شویم تا برای مهدویت احیاء گر باشیم! امروز بکاریم تا در سرزمین مهدویت درو کنیم! امروز در دوره حیات دنیا، نشانی از حیات نورانی مهدوی باشیم. صاحب حیات دنیایی، همان صاحب حیات مهدوی است! و مسیر حیات مهدوی، دقیقاً از درون همین دنیا عبور می کنه! خدای عظیم، چنین پسندیده است که حیات آسمانی دوران مهدوی را بشناسیم، ظرفیت‌های بالقوه و خدایی خود را بکار گیریم و به آبادی و احیاء دنیا در مسیر سرزمین مهدوی همت بورزیم. ماه رمضان، فرصت‌های بسیاری را برای حیات مجدد ما و احیاء دیگران در معرضمان قرار داده است. باید شتاب کنیم.