رمضان مهدوی؛ جلسه اول: چگونگی شناخت زمانه با کمک بیانی و میدانی خداوند

صوت جلسه

حلول ماه مبارک رمضان را تبریک عرض می‌کنم و امیدوارم خداوند این ماه را برای ما ماه خاصیت نسبت امام عصر و ائمه معصومین قرار بدهد. ما بنا داریم که انشاءالله هر روز با صحبت‌هایی کوتاه، شرایط زمانه‌مان را تحلیل بکنیم و به سوی آینده موعود و مقدس گام برداریم و سخن بگوییم. شرایط زمانه ما شرایط عجیبی است؛ اینکه «گذشته ما چه بوده، وضعیت فعلی ما چیست، سر انجام ما چه خواهد شد؟» سؤال همیشگی انسان در خلال 10 هزار سال زندگی پرفراز و نشیب اش بوده. به تعبیر مولایمان امیرالمؤمنین ع، «رحم الله علم من این، و فی این و الی این». شتاب وضعیت فعلی، این موضوعات و سؤالات مربوط به این موضوعات را تشدید کرده. در حالی که در وضعیت گذشته، پاسخ به این سؤالات به شکل جدی داده نشده بود و ابهامات و شبهات بسیاری نسبت به وضعیت پیشین انباشته شده بود، این شرایط، امروز کار را دشوارتر کرده. البته گاهی برخی خوبان به این موضوعات پرداخته‌اند؛ چه در قالب تبیینی، در فضای تحلیل نثرگونه، نظم گونه همچون «مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک ـ چند روزی قفسی ساخته‌اند از بدنم». این پاسخ‌های کلی، تبعا راهگشای کلی بوده، اما تحلیل بسیاری از صحنه‌ها بی پاسخ مانده است. دوران امروز به تعبیر قرآن، دوران «و ظن اهلها انهم قادرون علیها» است. یعنی دورانی که بشر احساس می‌کند قدرت زیادی بر طبیعت دارد. دوران امروز به تعبیر معصومین، دورانی است که «والعلم تحت اقدامکم» علم، زیر پای انسان قرار دارد. پیامبر اکرم ص در سال آخر حیات مبارک، در حجه الوداع این تعبیر را فرمودند که دورانی خواهد آمد که علم، زیر پای شما قرار دارد. انسان امروزه، بیش از همه اعصار، بر علم و دانش برتری پیدا کرده و البته به موازات، بیش از همه اعصار، جهالت و ضعفش هم به رخ کشیده شده. یعنی ما امروز علی رغم اینکه در اوج قله علمی بشر هستیم، به نظر می‌رسد در حضیض فضای فرهنگی و یا همان تبرج جاهلی هم قرار داریم. جاهلیت اخری‌ای که امروزه وضعیت بشر را به اینجا کشانده. حدود 4000 هزار سال قبل، مظهر غرور بشری یعنی نمرود، با یک پشه به ذلت کشیده شد و امروز، در عصر قدرت علمی بشر، یک  کوچکتر از پشه یعنی یک ویروس، نه یک نمرود، که نمرودها را به ناتوانی وادار کرده! البته در این فضا، انسان‌های بی گناهی هم گرفتار این سختی شده‌اند. به راستی زمانه ما چه زمانه‌ای است که می‌بایست فضا به گونه‌ای باشد تا انسان‌های متکبر، حتی انسان‌های مظلوم اینگونه گرفتار بشوند؟ چه ضرورتی وجود دارد؟ شتاب تحولات در این عالم چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟ غریب به 10 سال پیش بود، در بیروت شنیدم که جناب سید حسن نصر الله تعبیری را فرمودند که انسان زمانه ما، قریب به 400 سال تجربه انسان اعصار گذشته را دارد، چرا که حوادث این زمانی، در حجمی به وسعت 400- 500 سال شکل گرفته است. آن زمان شاید حجم حوادث اینگونه مثل امروز هم نبود، شاید الان بشود گفت که شتاب حوادث این 10 ساله، به ویژه یکسال اخیر، این حجم را دوصد چندان کرده است! واقعاً این شتاب چه ضرورتی و چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟ شرایط گاهی جنگ پیچیده و گاهی صلح، گاهی گردن کشی متکبران و گاهی ذلت ایشان، گاهی قدرت نمایی برجامیون و سیاستمداران، گاهی حضور پرقدرت خط مقاومت، گاهی سخنوری کسانی که سخن از دولت با تفنگ و بی تفنگ می‌کنند و گاهی تشکر از قدرت نمایی موشکی فرزندان آسمانی، گاهی سختی معیشت و گاهی شتاب در نوع دوستی! در این شرایط چگونه باید نگاه کرد؟ شاید بشود گفت که امسال در آستانه بهار، 3 کلان موضع، مسیر پاسخ به سؤالات ما را هموار کرده است؛ یک کلان موضوع بهار طبیعت و یک کلان موضوع بهار قلوب (رمضان شعبان و ماه رجب)، که در پیوند با هم، فضای جدیدی را از گویش خداوند آغاز کرده‌اند! البته پیوند این دو کلان عرصه با عرصه عجیب دیگری در عالم که وسعتش همه جا را در بر گرفته و قدرتش علی رغم کوچک بودن ویروس، معادلات زندگی همه انسان‌ها را تغییر داده! گمان حقیر بر این است که در این زمانه، خدای متعال با پیوند این 3 موضوع، دستی آسمانی به سوی ما زمینیان برآورده است و پاسخ به سؤالات ما را هدیه وار پیشه رویمان قرار داده است. شاید سؤال پیش به یاد که خب این طبیعت که همیشه بوده، ماه رجب و شعبان و رمضان که همیشه بوده! بله همیشه بوده است، اما انسان امروزی معمولاً از درس‌های خدایی و گویش‌های خدایی موجود در این فضا بی بهره بوده! بهار طبیعت همیشه پاسخ‌های خودش را نسبت به «من این» داشته، بهار طبیعت همیشه پاسخ‌های خودش را نسبت به «فی این» داشته، همیشه نسبت به «الی این» و عرصه‌های آینده پاسخ خود را مطرح کرده، اما چشمان ما امروز اسیر عادات شده است! پیوند بهار طبیعت، با بهار قلوب و مقدمات بهار قلوب، فهم ما را برای گویش‌های بیشتر و دقیق‌تر خدای متعال هموار کرده و البته گستره عجیب و عظیم ویروس موجود، این فهم را تقویت کرده و زبان گویش خدای متعال را نه فقط برای مسلمانان، که برای صاحبان فطرت، زبانی رسا و مبین قرار داده. گویی ندای «الرحیل» و کوچ، از وضعیت موجود به وضعیت دیگر شکل گرفته است. بعضی در تحلیل شرایط موجود، دوران را به دوران کرونا و دوران پسا کرونا تحلیل می‌کنند. سخنشان بر سر این است که دوران کرونا را در این شرایط چگونه تحلیل کنیم و دوران پسا کرونا را چگونه تحلیل کنیم؟ گمان ما بر تحلیل چگونه باشد؟ آیا این تعابیر، صحیح و دقیق است؟ آیا تعابیر دیگری که حکایت از دست قدرت غیبی خداوند متعال دارد، دست دگرگون کننده و «مقلب القلوب و ابصار»، دست «مدبر اللیل و النهار» و «محول الحول و الاحوال» که به میدان آمده تا ضعف و ناکار آمدی ما را جبران بکند و وضعیت موجود ما را تغییر بدهد، آیا این تحلیل، تحلیل صحیحی است؟ ما سال‌ها این بیان را داشتیم که «در کوی نیک نامی، ما را گذر ندادند ـ گر تو نمی‌پسندی، تغییر ده قضاء را» آیا وقت پاسخ به استجابت این دعا فرا رسیده؟

ما تلاشمان در جلسات آتی و سخنان پیش رو، بر این خواهد بود که از زاویه قرآن، روایات و با منطق پدیده شناسی و گویش شناسی خداوند متعال در عالم، که برای زبان های فطری عالم تدارک دیده شده، این زمان و آینده را مورد سخن قرار بدهیم و تلاش کنیم گویش های خداوند متعال را کشف کنیم و بفهمیم. امیدوارم مسیر فهم گویش های خداوند متعال در این زمان، برای همه ما شیرین باشد و حلاوت قدرت غیبی امام عصر را پیش چشم ما قرار بدهد و رمضان ما را از رمضان معمول و رمضان به عادت نخوردن و ننوشیدن، تبدیل به رمضانی مهدوی، پر قدرت و پر خاصیت برای امام عصر قرار بدهد!