رمضان مهدوی؛ جلسه بیست و یکم: لیله القدر؛ از حمد بر نعمات، تا همراهی با افق های مهدوی

صوت جلسه

خدای را حمد و سپاس گوییم به همه نعمات بی حد و حصرش! خدای را حمد گوییم به گذشته مان، به حیات کنونی مان، به مماتمان، به زیستن مجددمان در آینده و به حشر و برپایی مان در قیامت! خدای را حمد و سپاس گوییم که در دوران حیات دنیا، ما را انسان آفرید، نه حیوان و نبات، تا مشمول رحمت بیشترش باشیم، بر سفره کرامتش بیشتر بنشینیم، در برنامه وسیع اش بهره مند باشیم و امکان تاثیر در عالم را بیش از سایر مخلوقات داشته باشیم.
خدایا! ای صاحب «حیات دنیا» و ای صاحب «حیات طیبه»! ای صاحب «حیات دنیا» و «آخرت»! ای مالک «دارالسلام» و «دارالاخره»! ای مالک مُلک هستی و ای پادشاه همیشگی و مقتدر! تو را سپاس می گوییم! که اینچنین عالم را برافراشتی و اینچنین نظام مند و منسجم، به سوی کمال بهشتی رهنمونش ساختی! تو را سپاس می گوییم که «حیات دنیا» را مشحون از نشانه ها و «آیات» سرزمین مهدی قرار دادی و انوار ساطع از سرزمین او را، در تار و پود حیات دنیا تنیدی! «باران» آسمان را که حیات بخش است بر زمین جاری ساختی و زنده شدن مناطق زمین را «آیه» و نشانی آشکار بر وجود حیات طیبه سرزمین حضرتش قرار دادی!
خدایا! ای که گویش های عظیمت، آسمان و زمین را فراگرفته است! ای که از درون و برون، سخن های بسیار با ما گفته ای! ای خدای «بسم الله الرحمن الرحیم»! و ای خدای «لیالی قدر»! ای که رحمت بی انتهایت را نثار عالم و آدم، از گذشته و آینده ساختی، و غضبت را تابع اعمال انسان قرار دادی؛ پس از بارها ندیدن و ندیدن، پس از بارها ننوشتن، و پس از بارها بخشش و بخشش! آنها که «عمل باطل» خود را دروگاه خویش ساختند و از آغوش پر مهرت گریختند، مگر جز آتش، پناه دیگری یافتند؟! و آنها که مومنانه، «عمل نیک» را زیور خویش ساختند، مگر جز بهشت ات، امید دیگری داشتند؟! و آنان که تو خود، چشم انتظاری ات را نصیبشان ساختی و کریمه قرآن را وعده گاه فرود آخرالزمانی شان مقرر داشتی، مگر آورده ای فراتر از «احسن عمل»، به پیشگاه قدسی ات تقدیم خواهند نمود؟!  
ای خدای بندگان گنهکار و ای خدای نیکان عالم! ای خدای «غربالگر» زمین و آسمان! ای خدای «دروگاه» آخرالزمان! ای «قادرِ» بر عذاب های آسمان و زمین! و ای صاحب عذاب ها و آیات «آفاق و انفس»! می خواهیم قبل از وقوعی اینچنین، مدال بندگی ات را با اقبال و افتخار بر سینه قرار دهیم و آنچنان که تو می پسندی، گام برداریم! نه می خواهیم از «ترس عذاب» قیامت و آخرالزمان، بنده ات باشیم، و نه به «شوق بهشت» قیامت و دارالسلام! که مولایمان فرمود: تو خود شایسته ستایشی! و بندگی ات زیور ما است! چه از بهشت محروممان فرمایی و چه به عذاب دوزخ گرفتارمان نمایی، تو را دوست داریم و فریادمان را به اهالی آسمان و زمین خواهیم رساند!
خدایا! اینک پس از آشنایی با مراحل زیستن انسان، و پس از اطلاع از پیوند دنیا با مراحل بعد، می خواهیم آنگونه که تو می پسندی، حیات دنیایی مان را بسازیم، اما ناتوانیم! تو خود بر عهده گیر و خود بساز! خدایا! اینک پس از آشنایی با آخرالزمان عظیمت، همان که «دروگاه کافران» است و «غربالگر مومنان»، همان که عرصه ای است در راهبری «امت معدوده»، می خواهیم بهترین باشیم اما ناتوانیم! تو خود به دست ولیّت، غبار از وجودمان بزدای، طهارتمان بر عهده گیر، و برای ورود به آخرالزمان، مهیای خدمت و سربازی مان فرما!
خدایا! اینک که در «رمضانی مهدوی»، با بهره از 20 آیه آسمانی، از «سرزمین ظهور» سخن راندیم و 70 آیه آسمانی دیگر را دریچه ای بر ورود به «آخرالزمان» عظیم ات ساختیم، می خواهیم در این دهه پایانی و مبارک، وضعیت نیک و بد «امروز»مان را از آسمان قرآن ات نظاره کنیم، و از «وضعیت امروز»مان به سوی «آینده مطلوب» کوچ نماییم! تو خود در این ایام و لیالی دستگیرمان باش و ولایت مان را بر عهده گیر! یا رب العالمین