رمضان مهدوی؛ جلسه نهم: حیات دنیایی زمین پس از مرگ، نشانی از حیات طیبه زمین در دوره مهدوی(۸ آیه)

صوت جلسه

هرچیز، بهاری دارد «لِکلِّ شَيْءٍ رَبيعٌ وَ رَبيعُ الْقُرْآنِ شَهْرُ رَمَضانَ» بهار قرآن هم ماه رمضان است! ماه رمضان، ماه لطافت روح و پرکشیدن به سوی میهمانی خداوند است. همان میهمانی که فضایش بهار قرآن است و میزبانش پیوسته در حال دعوت و دستگیری! ما هم در این ماه، بر سفره میزبان نشسته ایم. تا از مقاطع آینده به سوی دوران زمانی خود بیاییم و این زمان را، از دریچه سخن خدای بزرگ ببینیم و حرکتی صحیح را پیشه سازیم. در این جلسه به سراغ آیه19 سوره روم و مشابهات آن می رویم:
ـ «يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ يُحْيِ اْلأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ كَذلِكَ تُخْرَجُونَ» روم19
گفتیم که این تعبیر شریف، حکایت از پنج مرحله و پنج دوره تحولی دارد: «موت، حیات، موت، حیات، خروج»! و در تطبیق کامل این آیه با آیه 28 سوره بقره، رمزهای زیبایی از مراحل گذشته و آینده بشر کشف می شود. اولا آنکه آیه مربوطه در سوره بقره، صرفا اشاره به مراحل زیست «انسان» دارد و سوره روم اشاره به مراحل تحولی «انسان و عالم»! نوع تعابیر مطرح در آیه19 سوره روم به ویژه تعبیر مطرح نسبت به سرزمین ظهور، گواه این معنا است: «وَ يُحْيِ اْلأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها»! 
این مرحله از حیات طبیعت و عالم ـ که حسب ادله قرآنی پیشین و روایات معصومین ع ـ در دوران ظهور واقع خواهد شد، می بایست مورد دقت بیشتری قرار گیرد! لذا در این جلسه، سایر آیات مشابه نسبت به «حیات زمین پس از دوره مرگ» خود را مورد بررسی قرار می دهیم. بجز آیه 19 سوره روم که تلاوت شد، 7 آیه دیگر، هم به حیات زمین در دوره دنیا اشاره دارد و هم به حیات طیبه زمین در دوره مهدوی! مخاطب یک آیه از این آیات، یعنی آیه 65 سوره نحل، صرفا شنوندگان هستند، کسانی که گوشی برای شنیدن دارند: «لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ»! مخاطب 4 آیه هم جماعت اهل تعقل هستند «لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ». اما به نظر می رسد از این 7 آیه، مخاطب 2 آیه شخص پیامبر اکرم ص باشد. در ادامه نگاهی به این آیات بیندازیم.
آیه 65 سوره نحل از مستمعین و شنوندگان انتظار دارد، به آب نازل از آسمان که زمین را زنده می کند توجه کنند و بدانند که این ماجرا، آیه و نشانه ای از ماجرای فراتر و عظیم تر آینده است؛ «وَ اللّهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَحْيا بِهِ اْلأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ في ذلِكَ لآيَةً لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ»
4 آیه مربوط به اهل تعقل، یعنی آیات بقره164، روم24، جاثيه5، حديد17 از عاقلان انتظار دارد که به مقولات مهم عالم بپردازند؛ به خلق آسمان ها و زمین، آمد و شد شب و روز، سیر کشتی در دریا، رعد و برق آسمان، آب نازل از آسمان جهت احیاء زمین، پراکندگی جنبندگان، وزیدن بادها، ابر مسخر بین آسمان و زمین، توجه کنند و در این ماجراها عقلانیت خود را بکار گیرند تا آیات و نشانه های مطرح در ماجراهای عظیم آینده را فهم کنند! چنانکه در این آیات می بینیم، عمدتا تعقل در احیاء زمین توسط باران، در کنار تعقل در موضوعات دیگر مطالبه شده است!
در پنج آیه گذشته، به شکلی کلی، تامل در حیات مجدد زمین مرده مطرح شده و از هدف این بحث سخن به میان نیامده و البته کشف هدف از این ماجرا، مورد مطالبه قرار گرفته است! اما در 2 آیه آخر، یعنی آیات روم50 و فاطر9 پیامبر اکرم ص مورد خطاب قرار گرفته و احیاء زمین در دنیا، آیه و نشانه ای از، حیات بخشی دوران ظهور معرفی شده است. در آیه50 سوره روم دقت کنیم: «فَانْظُرْ إِلى آثارِ رَحْمَتِ اللّهِ كَيْفَ يُحْيِ اْلأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ ذلِكَ لَمُحْيِ الْمَوْتى وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَديرٌ». به آثار رحمت خدا به دقت نگاه کن، که چگونه زمین را پس از مرگ زنده می کند، بدرستی که او قطعا مردگان را حیات خواهد بخشید و او بر هر چیز توانا است. و چنانکه می دانیم بر اساس آیات28 سوره بقره و 19 سوره روم، حیات بخشی پس از دنیا، در سرزمین ظهور خواهد بود.
در آیه9 سوره فاطر نیز آمده است: «و خدا همان است كه بادها را روانه مي‏كند؛ پس [بادها] ابري را برمي‏انگيزند ، و [ما] آن را به سوي سرزميني مرده رانديم‏، و آن زمين را بدان [وسيله‏]، پس از مرگش زندگي بخشيديم»؛ «… كَذلِكَ النُّشُورُ» رستاخیز و نشر دوران مهدویت نیز چنین است.
ممکن است سوال شود که کلمه «نشر» را مگر می توان برای دوران ظهور نیز استفاده نمود. پاسخ این است که برخی کلمات همچون حشر، نشر، بعث، ساعت و… در آیات و روایات، هم برای دوران قیامت استفاده شده است و هم دوران ظهور اما اینکه چرا در این آیه، تعبیر «… كَذلِكَ النُّشُورُ» را برای دوران مهدویت استفاده کردیم، اولا به دلیل مجموعه استدلالات قرآنی است که در این جلسات نسبت به جایگاه حیات مطرح کرده ایم! و ثانیا به دلیل این استفاده در برخی آیات دیگر همچون طور3، قمر7 و به ویژه آیه22 عبس می باشد.
پایان سخن ما در این بخش این است که خدای متعال با بیان زیبا و شیوای خویش، از قواعد حاکم بر عالم سخن می گوید و ما را به تعقل و تدبر در میدان دنیا فرا می خواند. هر یک از ما سال های سال است که این آیات را قراءت کرده ایم، زمین های مرده بسیار را هم دیده ایم که با باران رحمت خدای متعال زنده شده است، اما یاد مولایمان مهدی عج، که احیاءگر عالم است و احیاءگر آدم، ما را به فغان وانداشته است! براستی با چه گویشی مهم تر از گویش حیات بخشی در عالم و آدم، و با چه تعابیری مهم تر از تعبیر «یحییکم»، تعبیر «وَ يُحْيِ اْلأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها» و تعبیر «فلنحیینه حیوه طیبه» می بایست با ما گفتگو شود تا ولیّ غائبمان را مطالبه کنیم و در برپایی ظهور وجود عزیزش، دست از دنیای خویش برکشیم. پروردگارا! رضایت خویش بر ما جاری نما، و ما را برای مهدی عزیزت خاصیت عطا فرما! آمین