رمضان مهدوی؛ جلسه هفدهم: شکل گیری امت معدوده و ارائه الگوی عمل احسن، پیش از شروع آخرالزمان (هود7-108)

صوت جلسه

در دوره محدود آخرالزمان که شدت ها، بیش از پیش خواهد بود، خداوند متعال، تاثیر صحنه ها را بر کافران، ظالمان و اشقیاء، تاثیر «الیم شدید» یعنی شدیدا دردناک قرار داده و آخرالزمان نهایی را بر ایشان به منزله مکان «حصید» یا همان دروگاه قرار می دهد. چنانکه این دوره برای مومنان، دوره «تمحیص» یعنی غربالگری و خالص سازی، جهت آشکارسازی مجاهدان و صابران و معرفی «سعداء» توسط خداوند، به هنگام ورود به بهشت آسمان و زمینیِ پیش از قیامت خواهد بود.
آنچه در فضای دوگانه «دروگاه» برای جبهه باطل و «غربالگری» برای عموم جبهه حق شکل خواهد گرفت، تنها منطق حاکم بر آخرالزمان نبوده، و بخشی دیگر از بندگان خداوند، با فضایی متفاوت وارد مقطع آخرالزمان شده و با منطقی متفاوت نیز عمل خواهند نمود! این بخش از بندگان که در سوره هود با عنوان «امت معدوده» معرفی شده اند، همان مجموعه ای هستند که مقطع «آخرالزمان نهایی» و عذاب های آن دوره، بدون حضور ایشان آغاز نشده و نقش آفرینی ایشان در عرصه های مزبور، نقش آفرینی بی بدیل در عرصه بشری آخرالزمان خواهد بود. این مهم را مورد سخن قرار می دهیم.
بر حسب آیات مختلف قرآن از جمله سوره هود، خدای متعال، آسمانها و زمین را در 6 دوره آفرید و آن را با محوریت عرش الهی، عرصه پرداز جهت ابتلاء و آزمون انسان قرار داد؛ تا آشکار شود که کدامیک از انسان ها، عملی احسن و نیکوتر نسبت به سایرین خواهند داشت: «…لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً…»! در راستای این موضوع که در آیه 7 سوره هود ذکر شده است، خدای متعال در آیه بعد، صاحبان «عمل احسن» را معرفی نموده و رشد بشر تا شکل گیری ایشان را وعده فرموده است. وعده ای که تا پیش از وقوع عذاب در آخرالزمان نهایی، قطعا محقق خواهد شد: «أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ». 
خدای متعال پس از آنچه در ابتدای سوره هود نسبت به شکل گیری «عمل احسن» و موضوعات مرتبط سخن گفته است، در آیات 11 و 23 از عمل صالح صابران و مومنان، و در آیات 15 و 16 از عمل باطل در «حیات دنیا» یاد می کند. پس از آن نیز، به ذکر قصه هایی قرآنی از اقوام گذشته پرداخته و نقش عمل باطل ایشان را در شکل گیری «امر» عذاب مورد بررسی قرار می دهد. وقوع «امر» عذاب در ماجرای زمان نوح ع (هود40، 43، 44)، زمان هود ع (هود58، 59)، زمان صالح ع (هود66)، زمان لوط ع (هود76،82)، زمان شعیب ع (هود94)، و غیره (هود101)، همچنین تبیین کلی «درو شدن» این اقوام در آیه100 سوره هود، همگی مثال هایی از آمدن «امر» عذاب و «درو شدن حیات دنیایی ظالمان» در گذشته است: «…منها قائم و حصید». 
در این میانه، انتظار خدای متعال آن است که عمل انسان ها از «عمل باطل» گذشتگان فاصله گرفته و آنها با تقید به «اعمال نیک و صالح»، وارد حوزه عمل برتر یا «عمل احسن» شوند. تا بدین سان از سرنوشت «درو شدن» همچون اقوام گذشته فاصله گرفته و شاهد وقوع «امر» عذاب «دردناک و شدید» همچون پیشینیان نباشند (هود102)! همان عذاب هایی که از ابتدا، آیه و نشانی برای عذاب در مقطع آخرالزمان نهایی شمرده شده است؛ «إِنَّ في‏ ذلِكَ لَآيَةً لِمَنْ خافَ عَذابَ الْآخِرَة… ـ هود103» و تا زمانی معدود به تاخیر افتاده است: «وَ ما نُؤَخِّرُهُ إِلاّ لأَجَلٍ مَعْدُودٍ ـ هود104».
از سوی دیگر، وقوع عذاب های آخرالزمان نهایی، بدون حضور کسانی که واجد عمل احسن و برترند، صحیح نبوده و حضور ایشان، از ضرورت های شروع آن مقطع حساس تاریخ بشر شمرده می شود. چرا که بر اساس حکمت الهی، خدای متعال، اتمام حجت کرده و بدون آن، عرصه عالم را تغییر نخواهد داد. در معرض قرار دادن «امت معدوده» یا همان صاحبان «عمل احسن»، در آستانه آخرالزمان، الگوهای رفتاری مناسبی را در معرض بشریت قرار داده و مسیر صعب آخرالزمان را به مسیری مناسب برای شتافتن به سوی مقطع بعد یا همان «دار السلام» مهدوی مبدل می سازد.
«امت معدوده» مطرح در آیه 8 سوره هود، همان انسان های هم راستایی هستند که با حضور ایشان «أَجَلٍ مَعْدُودٍ» مطرح در آیه 104 به پایان می رسد و آخرالزمان نهایی که دوران غربالگری عموم انسان ها است آغاز می گردد: «وَ ما نُؤَخِّرُهُ إِلاّ لأَجَلٍ مَعْدُودٍ». شکل گیری امت معدوده در اجل معدود، وعده خدای متعال در این آیات است. 
«امت معدوده» یک امت اند، بسان یک پیکره اند و همگی با پیوندی ناگسستنی، مقصدی واحد را پی می گیرند و مسیر ابتلائات آخرالزمان را، به سوی بهشت رهنمون می سازند. همان بهشتی که مخصوص «سعداء» است و در آیات 105 تا 108 سوره هود، از آن سخن به میان آمده است.
پروردگارا نگاه سطحی ما به دین و مهدویت را به نگاهی وحیانی و عمیق مبدل فرما و توفیق همراهی با امت معدوده آخرالزمانی را نصیبمان فرما.