نشست تخصصی «فرهنگ اربعین، مکتب شهید سلیمانی و طلیعه تمدن اسلامی»

ارائه کننده: استاد طاهرزاده

موضوع پنل: انسان آینده و هویت اربعینی او

سلام بر حسین (ع) که «یستنقذنا من الجهاله و حیره الضلاله»، ما را با بذل خون خود از جهالت و گمراهی رهانید.

1. حضور در اربعین حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) یک فرهنگ است که با مشخصات تاریخی امروزی اش راهی به سوی بشر امروز مطابق روحیه امروزین بشر، گشوده شد و لذا در بستر نظر به این اربعین، باید به انسان ها نظر کنیم که در بنیان روحی و تاریخی آنها چه می گذرد.
2. انسان همواره خود را در مسیر جستجو می کند، مسیری که از جهتی در عین مسیر بودن، حضور است. حضور در بیکرتنه ها، و از این جهت سنت اربعینی این سالها، برای انسان نوعی به خود آمدن بود. به همان معنای در مسیر بودن در عین حضور در عالم وجود.
3. در سنت اربعینی این سال ها با بنیادی که انقلاب اسلامی به میان آورد، تاریخی برایمان گشوده شد تا انسانها را به صورت دیگری احساس کنیم و خود را نیز به صورت دیگری بنگریم و بسط دهیم و به نمایش آوریم، فهمیدیم انسان ها در سنت دیانت آخرالزمانی تا چه اندازه به همدیگر نزدیک اند و چه اندازه از آن هم هستند و این را در آینه های ایثارهای فوق العاده یافتیم.
4. با توجه به امور فوق و گشودگی انسان ها نسبت به همدیگر، می توان گفت انسانی در حال تولد است که نشانه های هویت آخرالزمانی دارد و لذا باید منتظر آینده ای بود که حضور در تاریخ قدسی است و با پیاده روی های خود امری را تجربه می کند که می توان آن را «روح عبور» نامید، برای نظر و نزدیکی به چشم اندازی که در پیش خود احساس می کند.
5. آنچه در جبهه متحجرین گرفتار دیروز تاریخی، به ان چسبیده شده، آن نوع دینداری است که نسبت به حضور تاریخ قدسی بی تفاوت است. آری! آن نوع دینداری بی دینی نیست ولی عدم حضور در شور آن ایمانی است که بشر آخرالزمانی به دنبال آن است، با نظر به ژرفترین ژرفا که اقتضای ذاتی انسان می باشد و در بنیان انسان ریشه گرفته تا او را به ملتی تبدیل کند در راستای ملت ابراهیم (ع).
6. گویا اراده ای از طرف حضرت حق پیش آمده که پیاده روی اربعینی ما را برای هرچه بیشتر گسترده شدن آن، آن را معراجی و کیفی می کند و وجه باطنی آن را بر وجه زمینی ان غالب گرداند، بدون آن که بتوان از وجه زمینی آن چشم پوشید. آیا ما نیز می توانیم کنار زائرین ابا عبدالله (ع) در پیاده روی اربعینی با هویتی کیفی و معراجی، حاضر باشیم و عبوری را تجربه کنیم که بشر امروز به دنبال آن است تا آن انسانی بشویم که به دنبال آن است؟ به همان معنایی که معراج رسول الله (ص) دو مرحله داشت؟ مرحله سیر از مسجدالحرام به مسجدالاقصی و مرحله سیر از مسجدالاقصی تا قربی که در وصفش فرمود: لی مع الله وقت لایسعنی فیه نبی مرسل و لاملک مقرب.
7. آری روزمره گی ها برای بشر این دوران آن گاه که متوجه ذات و ظرفیت خود شود، آزاردهنده است، وقتی می خواهد زنده باشد و زنده بماند. این همان ایده ای است که ملت اسلام در این تاریخ دنبال می کند تا ان چیزی بشود که باید بشود و شیعیان آن را آغاز کردند.
8. باز آغازی دیگر، پس از خودآگاهی تاریخی و قرار گرفتن در کمعرض رخدادی دیگر، با جسارتی نو، قدم در راهی که راه گذشت از جهان کنونی و وضع موجودی است که برای بشر امروز کفایت نمی کند تا آنی باشد که باید باشد.