عاشورا در انگورستانِ ملک، اصفهان سال 1401، قسمت دوم، مودّت با حسین

داشتم ماجرای شب اول و حرفای حاجی رو توی شب اول انگورستان رو می گفتم. حاجی دو تا مسئله رو توی این شب باز کرد. اول اینکه راجع به آیاتی صحبت کرد که به حضرت امام حسین ع مرتبط بودن و دوم اینکه حاجی تفاوت هیئتی بودن و قدم گذاشتن در جاده ی سبز حسینی رو مشخص کرد. اول دومی رو تعریف می کنم.

بر اساس آیات قرآن ما دو نوع عشق و حب به امام داریم. اولی حب خالیه. حب خالی یعنی اینکه ما محرما به یاد امام حسین گریه کنیم، نذری بدیم، عزاداری کنیم اما هیچ کجای زندگی مون شبیه آدمایی نباشه که امام رو می شناسن و به راه ایشون التزام عملی دارن. حاجی به نقل از آیت الله بهجت این آدمارو هیئتی می نامه.

یه سریا هم توی واقعه کربلا حضور داشتن و در لشکر نفاق و کفر نبودن اما پرپر شدنِ خونواده ی پیغمبر رو در صحرای کربلا دیدن و تنها به دعا کردن برای اونها اکتفا کردن. یعنی دیدن علیِ اکبر رو تکه تکه کردند و فقط مشغول لابه و گریه و دست به دعا برداشتن بودن. طوری که حتی صدای تاریخ نگاری که در لشکر یزید مشغول ثبت وقایع بود به اعتراض در میاد.

اینا حب توی وجودشون هست اما چه فایده. اینا هیئتی ان. اما نوع دوم حُبّ همراه با التزام عملی به قدم گذاشتن در مسیریه که امام حسین ع معرفی کردن. این دسته کسانی هستن که مسیر مودّت رو انتخاب کردن. حاجی می گه به عنوان اولین قدم ها در مسیر مودّت ما باید بدونیم کجاها در قرآن راجع به امام ع صحبت به میون اومده.

به گفته ی حاج آقا اصفهانیانِ ما، 210 تا آیه هستن که مستقیما به وجود مبارک امام حسین اشاره دارن. از این بین دو سوره به طور خاص در مورد ایشون صحبت کردن. سوره ی فجر و سوره مریم. اما موضوع صحبت این شب ها سوره مریمه. بقیه شو در قسمت بعد می گم.